Hoe ver moet je als hypotheekadviseur gaan in je zorgplicht? Bestaat er nog zo iets als eigen verantwoordelijkheid bij de klant? Na een recente hofuitspraak mag je daar vraagtekens bij stellen.

Ontzettend lang was de hypotheekadviseur aan het puzzelen om een geschikte hypotheekvorm te vinden voor een klant die in een echtscheiding lag. De klant had haar assurantie B-diploma behaald en zou de assurantieportefeuille van haar (ex-)partner overnemen. Hieruit kreeg zij (extra) inkomen en daarbij verhuurde zij nog een deel van haar woning om extra inkomsten te genereren.

De adviseur adviseerde uiteindelijk een aflossingsvrije hypotheek, een ouderlijke schenking werd in een verpand depot gestort en alles leek conform de wensen van de klant geregeld te zijn.

Althans het leek zo te zijn. De vrouw had namelijk foutieve gegevens opgegeven en er bleek sprake te zijn van overfinanciering. De adviseur verwees naar de door de klant aangeleverde gegevens, het feit dat ze nota bene zelf assurantietussenpersoon was en haar eigen verantwoordelijkheid in deze.

Bikkelharde uitspraak
Het gerechtshof is echter bikkelhard. Het past de vaste jurisprudentie toe voor (hypotheek)adviseurs, namelijk (a) onderzoek de eigen deskundigheid en doelstellingen van de klant, (b) onderzoek zijn of haar financiële mogelijkheden, (c) waarschuw de klant voor de risico’s en (d) behoed de klant voor eigen roekeloosheid.

Gaat dit ook op als de klant zelf assurantietussenpersoon is? Jazeker. Gelet op de inkomenssituatie had de adviseur extra zorgvuldig moeten onderzoeken of de beoogde financiering wel haalbaar was. Het gerechtshof nam het de adviseur daarbij kwalijk dat hij geen (schriftelijke) klant- en risicoanalyse had opgesteld. Als de adviseur deze analyse wel zou hebben gemaakt, dan zou – aldus het gerechtshof – direct duidelijk zijn geweest dat de cijfers van de klant niet deugde.

Conclusie: de adviseur is aansprakelijk voor de schade als gevolg van overkreditering.

Bron: InFinance.nl